En zo kan ontwikkelingshulp ook …..

Vrijdagmiddag zijn we naar een vorm van ontwikkelingshulp geweest waarbij in Nicaragua geld wordt verdiend om 500 mensen in drie arme wijken in Chinandega dagelijks een warme maaltijd te verstrekken. Hiervoor is wel enige hulp uit het buitenland nodig om dit voor elkaar te krijgen.
Een consultatiebureau heeft bij de rotaryclub in Chinandega een verzoek ingediend om voor de drie comedors (een soort gaarkeuken) een dak te plaatsen, zodat deze comedors iets comfortabeler worden. En ook omdat de amerikaanse rotaryclub, die morgen komt, graag een keer voor kinderen wil koken, hebben we als voorbereiding de verschillende lokaties waar het over gaat bezocht. Wat we aantroffen was het volgende:

Bij de kerk Guadalupe is een Dispensario gevestigd. Dit is een consultatiebureau, een polikliniek met gratis dienstverlening. Dat wil in dit geval zeggen dat de consulten en medicijnen gratis zijn voor mensen die een speciaal kaartje hebben omdat ze ‘arm’ zijn. Andere mensen hoeven maar 10 cordoba (een halve dollar) te betalen voor een consult en de medicijnen zijn goedkoper dan in een farmacia.
Doordat ze hun medicijnen gratis ontvangen via een American Nicaraga Foundation en omdat gepensioneerde vrouwen gratis werken, is het mogelijk om winst te maken. Met deze winst worden de maaltijden in de barrios betaald.

De drie comedors zijn gevestigd in arme wijken in het noordoosten van Chinandega. We gaan met een open bestelautotje van één van de rotaryleden en een gepensioneerde vrouw die de leiding van het hele project heeft, springt ook achterop. Via veel gehobbel komen we bij de eerste eettafel.
Deze comedor blijkt achter een gewoon huisje te zijn met een kleine tuin, waar onder een klein afdakje dagelijks voor 100 mensen gekookt wordt. Dit zijn ouderen, zwangere vrouwen en schoolkinderen. De hele dag door kunnen ze komen eten en er wordt precies bijgehouden in een schriftje wie er gegeten heeft.De meeste mensen nemen het eten mee naar huis. De kookster krijgt een vergoeding van 300 colones per maand, dit is een halve dollar per dag. Maar ik neem aan dat ze zelf en haar kinderen ook wat eten.

De school in deze wijk blijkt ook in een gewoon huisje te zijn, namelijk op een klein overdekt plaatsje vòòr het huis. De stoeltjes staan netjes opgestapeld in de huiskamer. Er is één lerares voor 35 kinderen, verdeeld over twee klasjes. Ik vermoed dat het een soort kleuterschool is. De vrouw des huizes vindt het allemaal prima, ze verdient hier niets aan. Het enige wat ze bij het afscheid nog tegen mij zegt is, we zijn al bijna weg, dat ze een nieuwe veger wil hebben, vanwege slijtage.
Door mensen in deze barrio is net een kerk gebouwd, er gebeurt nog weinig in. En dan blijkt tot slot dat er geen grond beschikbaar is voor een dak voor de comodor. De mensen hebben kleine huisjes en weinig tuin, ze wonen dicht op elkaar.

Even verderop is de volgende barrio die een comedor heeft. Ook hier kookt een vrouw aan huis voor eters, maar nu zijn dat er tweehonderd! Onvoorstelbaar veel, en dat allemaal op houtvuur in een heel kleine overdekte buitenruimte! Op deze locatie is wel een stukje grond beschikbaar om een dak te plaatsen voor de eters.

En dan het bezoek aan de laatste comedor. Om hier te komen rijden we eerst langs een groot kerkhof, dan langs ‘zwart’ water, dit is al het rioolwater van heel Chinandega dat opgevangen wordt in een groot basin. Van dit water sijpelt een beetje over de weg, ziet er echt zwart uit en het stinkt. Dan komen we bijna langs de vuilnisbelt, heel groot, hier en daar komt er rook vanaf, het ziet er luguber uit. In deze buurt is ook nog het gemeentelijke slachthuis en op de terugweg komen we langs de gevangenis met uitkijktorens. Dus nog voordat we in deze wijk binnenrijden, was ik al aangeslagen van wat ik gezien had. De wijk zelf ziet er niet zo slecht uit, er staan naast de huizen van zink, plastiek en hout ook huizen van blokken. De stukken grond rondom de huizen zijn groot. Maar de mensen hebben zich hier illegaal gevestigd en de gemeente wil ze weg hebben. Volgens de vrouw van het gezondheidscentrum is het hier heel ongezond wonen, de mensen mankeren van alles. Hier komen ook de meeste bendeleden vandaan en het is er gevaarlijk.

De comodor is naast de kerk. De muren van de kerk zijn aan twee kanten gebouwd, waardoor je kunt zien dat het gebouw als kerk bedoeld is en er is een dak van zink op dunne boomstammen. Maar er zijn geen stoelen, geen altaar, of iets anders wat des kerks is. Ik vond het schokkend om te zien. De vrouw die kookt, ook hier voor 200 mensen, vertelde dat ze geen pannen had. Die worden geleend van verschillende mensen in de buurt. Op vrijdagmiddag gaan de pannen terug naar de eigenaren en maandagochtend worden ze weer opgehaald. Tja, ja, en ze blijft vriendelijk en lacht. De maaltijd kan onder het afdak van de ‘kerk’ opgegeten worden, maar zonder stoel. De rotarymensen besluiten om deze lokatie voor volgende week voor te stellen om te gaan koken.

De hierboven beschreven symbiose is een mooie opzet. Namelijk gratis medische hulp mogelijk voor arme mensen, goedkope hulp voor mensen die het ietsje beter hebben. Met de winst mensen die het hard nodig hebben een maaltijd aanbieden, waardoor je hoopt dat ze een betere gezondheid krijgen en minder medische hulp nodig hebben.
Dit project loopt al tien jaar, en de situatie in Nicaragua is in deze tien jaar verslechterd voor armere mensen. Maar toch zie je dat een aantal mensen dolgraag hun situatie willen verbeteren en zich maximaal inzetten voor andere mensen.