6e bericht, gastgezinnen op Longo Mai

We hebben alle zes in een ander gastgezin gezeten en zijn ook regelmatig bij elkaar op bezoek geweest. Het is leuk om te merken hoe verschillend de families, de slaapgelegenheden en het eten zijn. Maar gastvrij en vriendelijk was in elk geval elke familie. Als je net op de goede tijd langskwam kreeg je koffie, chocolademelk of iets te eten. Dit alles was regelmatig onderwerp van gesprek voor ons. Ieder van ons heeft een persoonlijk stukje geschreven over haar ervaringen in het gastgezn. Dit is nog niet door iedeeen geschreven, maar zal ook nog per e-mail vanuit Nederland gemaild worden en wordt later toegevoegd.

Hieronder alvast de ervaringen van drie van ons.
_________________
Verslag

Primitief.
Een koude douche, slapen onder een muskietennet met hier en daar een gaatje, rijst met bruine bonen. Of is het een zegen kennis te maken met prachtige mensen die lekkere hapjes verzinnen en mijn povere spaans charmant corrigeren.
Mijn gastgezin, een moeder die analfabeet is, een extra kleine tengere vader, drie stralende dochters en een zoon.
Ze gaven zelfgemaakte cadeautjes, een piepklein rozenkransje en een briefje vol lieve woorden mee. Primitief, zo positief, creatief, lindo, lief.

_____________________
Volgende verslag

Mijn gezin bestond uit een oudere vrouw en een jongen van 18 jaar die één keer z´n naam heeft gezegd, nooit aan tafel zat, wel veel voor de tv. Op het terrein leeft ook nog een oudere man die nooit aan mij is voorgesteld en die in een apart huisje woont.

Mijn kamer was ín het huisje, dus zeer gehorig. Als ik naar de wc moest ´s nachts, dan klemde de deur (met slecht sluitende knip), dan door de deur van de woonkamer (idem), dan over de voorgalerij met allerlei treden naar beneden en dan weer enkele treden naar boven naar de losstaande wc en douche. Mijn oplossing: een plas in een pannetje op m´n kamer.

Vrijdagochtend ging m´n gastvrouw opeens aan mijn spullen rukken en werd ik naar de kamer ernaast verplaatst.. Daar stond een groot (zak)bed , het raam keek op ´opa´s verblijf, dus ´opa´ keek in mijn vertrekje. De deur kon niet dicht, dus moest ik het met m´n rugzak barricaderen. Reden: dochter en kleinzoon kwamen het weekend.
Na protest mijnerzijds, weer terug in m´n eerste kamer. Daar stonden twee bedden, één voor slapen en één voor spullen – geen kast. De kamer stond volgepropt met stapels kleren, schoenen, knuffels, etc. Toch beter dan de tweede kamer.

Eten: zeer traditioneel. Ontbijt met warme chocolade, gebakken banaan, soms met honing. Meeneemlunch: pannetje in een geknoopte doek, bonen, soms stukje ei of (één maal) gehaktballetje en rijst. Avondeten: deegrollen, pannekoekjes gevuld met bonen of kaas.

Persoonlijk: mijn gastvrouw (mager, taai, ouder, vriendelijk) deed erg haar best het mij naar de zin te maken. Dochter en zoontje (voor wie ik cadeautjes had) waren leuk. De laatste avond een feestmaal met nog een jong gezin en een enorme taart en spaggetie. Ze is zeer goed betaald door mij.

Leespunten:
ik denk dat er weinig gasten zijn die genoegen nemen met deze condities. Het is echt het minimum. Soms is het nodig (zoals met de interne verhuizing) om grenzen te stellen.

____________________
Derde verslag

De laatste morgen voor vertrek.

Ik zit op de waranda van mijn gasthuis. De vloer is donkerrood geverfd. Ze glanst. De waranda kijkt uit op het oosten. De groene bladeren van de bomen, waar ik op uitkijk filteren het zonlicht en geven het groen een tere waas. Werpt een sterke gloed op de paars-rode bloemen in de hoge struik.
El Gallino- dehaan- komt langs, ze schrijdt. Fier rechtop in het prachtige verenpak, groen, blauw, zwart, rood.Op zijn kop wiebelt de rode hanekam.. Zijn ene oog staart mij onbewegelijk aan. Vijandig, denk ik.De forse, kromme snavel beweegt nerveus; er komt een schor geluid uit. “Wat doe jij op mijn terrein?” Als ik mij niet beweeg, slaat hij de hoek om naar zijn Gallina. Zij is groot, rond en hagelblank. Een zwerm donzige, zachtgele balletjes op twee stokjes dribbelen om haar heen. ‘s Nachts worden ze in een kartonnen doos gestopt en met een met een wollen doek toegedekt.
Dan komen mijn reisgenoten langs. Ik hijs mijn backpack om de schouders. Uit het huis komt mijn gastvrouw: “Carina Victoria, adios” ’n abrazo en dan begint de terugtocht naar huis. Holland.

______________________

Vierde verslag
Bij aankomst in Longo Mai om ongeveer zes uur ´s avonds, het was al donker, had ik aan Edith, degene die de gasten over de gezinnen verdeeld, om een gezin met een alleenstaande vrouw gevraagd. Dit gaf onder de toevallig aanwezige bewoners duidelijke hilariteit. Maar okee, het kon. Ook naderhand, als iemand vroeg waar ik logeerde, werd er om gelachen. Ik heb tot op heden niet begrepen wat daarvoor de reden was. Misschien omdat Virginia veel kinderen heeft? Namelijk zes in El Salvador, die volwassen zijn uit een eerste huwelijk, en negen kinderen geboren in Costa Rica uit een tweede huwelijk.
Virginia woont wat verder weg van het ´centrum´ de heuvel op en een opgetrommelde zoon heeft m´n koffer op z´n schouder gedragen. Bij aankomst bleek z´n moeder niet thuis te zijn, hij haalde de sleutel en liet me in de kamer. Dit was in een zgn. cabina, een losstaand huisje met twee slaapkamers, wc, douche en grote warande met een tafel en een bank. Later kwam Virginia thuis en we maakten kennis. Een kleine levendige vrouw van ruim vijftig jaar. De volgende ochtend bij het ontbijt vertelde ze me meteen dat haar eerste man in de oorlog in El Salvador was doodgeschoten en dat haar tweede man vijf jaar geleden aan de alcohol was overleden. Haar laatste kind was toen net geboren.
De eerste dagen heb ik niet veel te eten gehad, alleen wat rijst en bonen. Dus dat was wel wennen en bij de anderen kreeg ik ook nog wel wat. Hoe langer ik bleef hoe meer en gevarieerder het eten werd. Veel eten is van eigen bodem, bv gebakken yuka, een wortel die op LM groeit en heel smakelijk is, en bananen. Ook is er altijd een ketel met koffie waar je uit kunt nemen. Een van de laatste dagen was er zowaar kip, het enige vlees wat ik gezien heb. In de keuken wordt op hout gekookt. Het hout is gratis uit het bos te halen en is voldoende voor handen.
Ik zat altijd alleen met Virginia aan tafel, waar we heel wat gepraat hebben. De meeste kinderen pakken zelf hun eten. Er staat altijd een grote pan rijst en er zijn bonen.
Er is een kleine zwartwit tv, een wasmachine en een ijskast die meestal uitstaat. Verder een bank, een tafel en vier stoelen, verder eigenlijk niets, ook niet aan de wanden. Er wordt elke dag gewassen, de was is in een mum van tijd droog. Ook wordt elke dag het huis geschrobt.
De cabina is een schenking van een gast om wat geld bij te verdienen. Een van haar vele broers heeft de cabina gebouwd. Het is van hardhout, ongeverfd en ziet er mooi uit. Je zou niet zeggen dat ie al vier jaar oud is. Het is een aantrekkelijke plek om te verblijven, omdat je niet ín het huis van je familie woont en je redelijk je gang kunt gaan en heerlijk buiten kunt zitten met een mooi uitzicht.
Virginia gaat elke dag om zes uur naar de kerk die drie huizen verder is.
Het grootste gedeelte van de familie van haar woont in LM

Virginia is verschillende keren wezen koffieplukken, maar eigenlijk is dat te zwaar voor haar. Ze heeft last van haar schouders en nek omdat ze te hoog moet reiken om de koffiebonen te plukken. Dit is het enige werk wat ze fysiek nog op het land kan doen. Daarom is de cabine een belangrijke bron van inkomsten voor haar, maar er zijn lang niet altijd gasten. (je betaald net zoveel als een goedverdienende landarbeider, dus per dag breng je in feite dat inkomen in). Ook bakt ze op zondag een El Salvadoraanse specialiteit, die ze aan de kerkgangers verkoopt. Ze heeft twee biggetjes die ze vetmest en na vier of vijf maanden op de markt verkoopt. Haar broer zorgt voor het vervoer. De varkens zitten in een hok, wat elke dag wordt geschrobt door haar zoontje van zes jaar, terwijl zij zelf de waterspuit erop zet! Virginia hoopt dat haar familie ook een stukje land op El Mayo krijgt toegewezen, omdat ze zes zonen heeft (en drie dochters dus) maar ze zijn nog niet aan de beurt, ze is daar mopperig over. In haar tuin staan veel fruitbomen, bv sinaasappelbomen en bananenbomen. Er scharrelen een paar kippen en een haan rond, wat poezen en honden die totaal niet agressief zijn.
Virginia is duidelijk de armste van haar familie, als alleenstaande vrouw.

Het was leuk om een tijdje een gezin nader te leren kennen, hoewel er natuurlijk nog veel onduidelijkheden zijn. Ik hoop later met Ellen terug te komen en te achterhalen of er nog meer mogelijkheden zijn voor vrouwen op LM om wat te verdienen. Ze gaf zelf al aan dat jam maken een mogelijkheid zou kunnen zijn.
Ik hoop met Ellen méér te weten te komen over de mogelijkheden voor vrouwen op Longo Mai en de omgeving om geld te verdienen, want Ellen spreekt perfect Spaans.