Hoe werkt een comedor in de praktijk.

Koken voor een comedor.

In het stuk ‘en zo kan ontwikkelingshulp ook …..’ staat een beschrijving van wat we hebben aangetroffen bij comedors in drie barrio’s in Chinandega aan het einde van de middag, toen iedereen allang had gegeten en alles was opgeruimd.
Toen we dinsdagochtend om 10 uur aankwamen bij de ‘derde’ comedor in de meest arme wijk, waren er twee klasjes in de ‘kerk’ (twee muren en een dak) bezig. De kinderen hadden zelf hun stoeltjes meegenomen en zaten in een kring met een schriftje op hun schoot te schrijven, d.w.z. puntjes met streepjes te schrijven. Trots lieten ze zien wat ze gedaan hadden. Sommigen kinderen bleken al acht jaar te zijn maar zagen er uit als vier. De rotarymensen hadden een koffer met kleurboeken, potloden, opblaasbare ballen en papieren vliegtuigjes meegenomen. Hiervan werd het nodige uitgedeeld. Alles bij elkaar gaf dit heel wat consternatie.

En toen naar de buurvrouw die altijd voor het eten zorgt. Iemand van de rotary Chinandega had alle boodschappen gedaan en nu konden we eindeloos veel schoonmaken en snijden voor de gevulde soep van rundvlees (soep geldt in Nicaragua als bijzonder eten). Veel yuca, een wortel die je zo uit de grond kunt opgraven en die je met een handigheidje, wat wij niet kennen, kunt schoonmaken. Ook wat aardappels die in Nicaragua heel duur zijn en als lekkernij gelden. En verder nog veel wortels en andere groenten.
Om 12 uur begonnen de eerste kinderen te komen. Er kwamen er steeds meer, en toen ook moeders. De rij werd heel dik en lang, veel meer dan de 200 eters zoals was gezegd. Twee meisjes begonnen te vechten en vooral aan elkaars haar te trekken, aangemoedigd door de anderen, het zag er niet leuk uit. Een jongeman begon z’n zus te slaan met een riem, een heel opstootje volgde. Sommige kinderen kwamen verlegen langs onze stoelen voor een praatje. Eén meisje vertelde dat ze niet mocht eten omdat ze geen geld had. Dus vroegen we hoe dit kon. Toen bleek dat als zij eten kreeg ze naar huis moest en dat dan de volwassenen het eten opeten. Eén jongen had spillearmpjes en was heel mager en bleek 10 jaar te zijn, had ook 5 kunnen zijn. Veel kinderen zijn onvoorstelbaar klein en mager.
Vanwege de vele eters werden er van twee pannen soep drie gemaakt. Hiervoor was een extra vuur nodig en nu was er hout te weinig, te koop bij de buren, dus we gaven 20 cordobas, één dollar.
En eindelijk kon het uitdelen beginnen bij het hete vuur. Per vijf mochten ze met hun bord, schaal, pannetje naar voren komen. In het begin ging dit redelijk geordend. Maar er bleven maar mensen komen. Kinderen mochten voorgaan. Wéér werd een pan in tweeen gedeeld en dan met water aangevuld en verhit. De laatkomers kregen dus verdunde soep. Om half twee moesten we weg, maar er stond nog een redelijke rij. Ouderen hebben we bijna niet gezien!

Hoe zo’n comedor gewoonlijk werkt hebben we niet gezien. Door onze aanwezigheid was alles anders: meer eters, minder discipline, de directrice van het gezondheidscentrum was aanwezig, enkele zittende witte toeschouwers, geen leña/ hout?, we kopen het wel even! Voor ons was het een gezellige activiteit waarbij van alles te zien was en wat we met elkaar konden bespreken. Zij trokken zich gelukkig niet zoveel van ons aan en kregen een betere maaltijd dan anders!