Aankomst Chinandega

En dan zaterdag vroeg vanuit San Jose met de gerievelijke Ticabus naar Managua. Bij de grens hadden we pech. Er stond een ongelovelijke lange rij vrachtauto’s voor de grens die de hele weg blokkeerden zodat niemand meer voor of achteruit kon. We moesten lopend naar de douane, waar uiteindelijk de bus toch nog na een half uurtje tevoorschijn kwam. Bij de Nicaraguaanse grens moest alle bagage per persoon gecontroleerd worden en daarna was het lang wachten op onze ingeleverde paspoorten. Efin, na ruim drie uur konden we verder rijden. Om 6 uur in Managua een eenvoudig hotelletje gezocht vlak bij het eindpunt van de Ticabus.

Bij de grens had ik 20 dollar gewisseld bij een van de vele illegale rondlopende wisselaars, en dat was maar goed ook, want in de wijk waar ik aankwam was geen enkele bank. En Managua heeft nog steeds geen centrum na de aardbeving eind jaren zeventig zodat je daar naar toe kunt. Ik had nagevraagd of er bij de markt ook wisselkantoren zouden zijn ...., ja, natuurlijk, veel banken! Dus ik met een taxi naar de markt waar de bus vertrekt naar Leon/ Chinandega. Maar helaas, geen bank te bekennen, dan moest ik een heel eind lopen en het was al behoorlijk warm. (Deze markt en het busstation zagen er nog net zo armoedig uit als 15 jaar geleden)
Dus ik besloot maar een busje naar Chinandega te nemen, daar is alles dichter bij elkaar, en dat kon ik nog net betalen. Met 10 cordobas= een halve dollar kwam ik aan in Chinandega, zonder dat ik de zekerheid had dat ik geld kon trekken. Het busstation was vlak bij een Essopomp, waarvan ik gelezen had dat ze vaak een geldautomaat hebben. Maar eerst nog voor 3 cordobas wat gedronken. Toen ik op een richeltje zat speelde er voor mij het volgende tafreel af: een soort vrieskist met ijs en frisdrank werd plotseling klaargemaakt voor de verkoop bij de bus. Dit werd gedaan door een duidelijke pot. En een vrouw die met snoepjes en hartigs in een mand op haar schouder rondliep en al een paar keer om me heen was gelopen, ging snel naar haar vriendin toe om mij duidelijk te maken dat ze samen iets hadden! Ik moest er wel wat om lachen, nog maar vijf minuten in Chinandega en dan al twee lesbische vrouwen gesignaleerd. (later hoorde ik dat homoseksualiteit sinds een jaar is gelegaliseerd)
Bij het Essostation had ik geluk, het geld kwam uit de automaat rollen en ik kon een kopje koffie drinken. Ik was wel opgelucht, weer een probleem minder!

Op straat bleken er allemaal riksja’s te rijden, dit had ik nog niet eerder gezien in Midden Amerika. Dus liet ik me met een riksja naar het hotel rijden wat ik had uitgezocht in de Lonely Planet. Ik vond het redelijk eng, want ze fietsen heel hard als ze de glooiende straat afrijden. Maar het ging goed en er was plaats in het hotel. Kon kiezen tussen en ven of airconditioning in dezelfde kamer, beide een verschillende prijs. Vanwege alle geldperikelen was ik al vroeg in Chinandega, dus ik had nog een hele dag voor me.

Ik was al van verschillende kanten gewaarschuwd dat er veel veranderd zou zijn in Chinandega, en dat was ook inderdaad zo. Het centrale park was nu in een soort speeltuin met allemaal eet- en drinktentjes eromheen. Zelf vond ik dat een erg geslaagde verandering. Vijftien jaar geleden had ik ’s avonds veel op dit plein met bankjes gezeten en dan waren er wel vijf hotdokkarretjes, die er allemaal even armoedig uitzagen. Nu speelden de kinderen heerlijk op de speeltoestellen, want ze erg leuk hebben aangelegd. Bij de eetgelegenheden kon je lekker buiten in de schaduw wat eten en drinken terwijl de tv luid aanstaat, met vooral de spaanse voetbalcompetitie.
In de hoofdstraat waren enkele grote winkels gekomen, waar je van allerlei kunt kopen, bv. koffie, wat vroeger niet te koop was, alleen goedkope nescafe. Maar ook allerlei armoedig marktkraampjes in deze hoofdstraat.

De markt was nog niets veranderd. Het hotel waar ik een paar weken geslapen heb was veranderd in een opleidingscentrum voor de computer. Terwijl het zondag was, was het er heel druk, vooral jonge meisjes, inschrijving, oefenen op de pc, veel leslokalen. De kamer waar ik altijd sliep met een ijzeren deur die in de ondergaande zon bloedheet werd, was directiekamer geworden.
Het huis wat we indertijd hadden gehuurd ziet er nog hetzelfde uit, evenals het huis voor gehandicapte vrouwen. De vrouwenkliniek staat er nog, het gastgezin waar ik lang heb gezeten kom ik niet terugvinden. De bibliotheek waar ik vaak heb zitten werken omdat er een van was, zag er nog hetzelfde uit, de grote ijzerzaak waar we onze eerste spullen voor de verbouwing van de kliniek kochten ook.

Wat nieuw is zijn de vele banken en enkel goede hotels. Ook is er een afdeling van Finca gekomen, voor microfinanciering.

Ben op zoek gegaan naar de vrouwentimmerwerkplaats, het kantoor van Fuente Verde en het kantoor van de stedenband met Eindhoven. Alledrie bleken om de hoek van m’n hotel te liggen.

Er was een kermis opgebouwd vlak voor de deur van de grootste kerk van Chinandega, en om vijf uur begon het. Een kleine achtbaan van nauwelijks vier meter hoog met een doort slang met zitplaatsen erin waarvan de kop een Donald Duk was, die als een gek door de bocht piepte, maar kinderen en volwassenen hadden er veel plezier in en bij het omlaag gaan door de bocht hoorde je veel gegil. En een Tsunami, twee rijen stoelen die over de kop gaan op de meest eenvoudige manier. Met heel veel gekraak werd ie uitgeprobeerd, het klonk doodeng, ik zou er nooit in gaan zitten. De eerste keer zaten er maar drie mensen in en iedereen keek ademloos toe. Volgens mij had dit nog nooit iemand gezien. De tweede keer vijf mensen en daarna stroomden de mensen toe, ook veel meisjes. In korte tijd ging je zeker twintig keer met een reusachtige vaart over de kop. Verder nog een autobotsbaan en enkele draaimolens.
Er waren heel veel mensen, velen op z’n zondags gekleed. Veel verkoop van kleine eet- en drinkdingetjes op straat, vooral door oudere vrouwen. Drie jongens van een jaar of 16 op de fiets kochten elk een lollie en een (1) sigaret, en gingen daarmee tevreden verder. Ik ben altijd al door kermissen gefascineerd geweest, en op een bankje kon ik rustig alles bekijken. Er was ook een meisje van een jaar of tien die me kauwgom wilde verkopen, maar daar hou ik niet van. Toen kreeg ik er eentje gratis, die ik dan vervolgens weer teruggaf. Ze wist me vier keer te vinden, ging steeds meer aan me zitten plukken, en werd twee keer door de eigenaar weggestuurd. Het was allemaal wel ontroerend.

Kortom, ik had een goede dag en ik was blij om weer in Chinandege te zijn.

De volgende dag eerst op Internet gekeken of er een berichtje van Saskia was, en ja, ze was in thuis en had tijd voor me. Op straat gebeld dat ik eraan kwam en met een riksja naar haar huis gegaan bij het busstation. We hebben heel lang gepraat over de ontstane situatie met haar projecten, wat er niet florissant uitziet. Het volgende bericht zal hierover gaan.
Ik kan een tijdje in Saskia’s huis verblijven, en zit nu op de computer van de stichting El Arbol te werken.